საერთოდ არც კი იციან თუ როგორ არის მათი მეგობარი. მე, ის ვიღაცა ქუჩაში, იმდენად ჩაციკლულები ვართ ჩვენს თავებზე რომ არც ცვლილებებს არც კი სიკვდილს ვამჩნევთ. აბსურდია ის რომ სიკვდილი ერთჯერადია. თვალები ჩამქრალი. ესეც სიკვდილია. ისევ უმადურები ვართ ისევ სულელები.
აუდიო წიგნს ვუსმენდი კომმუნისტური ტოტალიტარიზმის პირობებში ყოფა. არ იცვლება ადამიანი არა. ერთ მახეს მეორეზე ცვლის.
იმპულსებს ვთოკავთ, ვსპობთ, ვიკლავთ თავს არც კი ვიცით რისთვის. უბრალოდ ყველა აკეთებს ასე.
მე არ მინდა ასე რომ ვიყო. რეზურექთი მინდა ვისწავლო.
Комментариев нет:
Отправить комментарий