13 июл. 2009 г.

იმდენი

იმდენი ვიტირე სიზმარში რომ დავიღალე. ბლექ ვოთერსის პირას ვიყავი პარაზიტთან ერთად. ვტიროდი უკვე აღარ მახსოვს რატომ. მერე უკვე სხვა სიზმარში რაღაც კოდები რომლებიც ჩჳენ გვკლავენ ანუ ჩველებრივ ცხოვრებაში გვაგდებენ. მე ამ კოდებს ვეძებდი ვშლიდი. მანამდე დროის მანქანას ვაშენებდი .
რაღაც ციფრები და ასოები და თუ წაიკითხავდნენ ეი სიკვდილის პატარა ჭია ემატებოდა ადამიანს.
გავრბოდი უკვდავების სოფელში სადაც ტელეპატიით იყო აზრების გადაცემა შენარჩეუნება ალბათ ვინაიდან ასეთ რაღაცეებსმანდ ვერ იპოვიდი. ვიცოდი სადაციყო ეს ადგილი და მივდიოდი მანდ.


რაღაც ხალისიანი და უცნაური მინდა. ხალისიანი ,,, მომწონს და არ მომწონს ეს სურათი. პარაზიტს მოეწონება.



და მუსიკა. ეგ ჩემია და ზღვის მუსიკაა... და მიყვარს.